On 05/25/10 17:48, Dimitris Glezos wrote:
Με μεγάλη μου χαρά προωθώ την ανακοίνωση της διαθεσιμότητας του Fedora 13.
http://ftp.cc.uoc.gr/pub/fedora/linux/releases/13/
http://ftp.ntua.gr/pub/linux/fedora/linux/releases/13/
Γνωστοί στις κατά καιρούς συναντήσεις μας λένε "νιώθω ότι πρέπει να
δώσω ξανά μια ευκαιρία στο Fedora, έχω πολύ καιρό να το δοκιμάσω". Το
F13 είναι μια καλή στιγμή... Τσιμπάς το Live CD ή USB και το
δοκιμάζεις. Το νιώθεις. Σ'αρέσει. Μια νέα σχέση γεννιέται...
...και ειναι ακομα καλυτερη απο αυτο που θυμασαι τοτε, παλια, οταν
ησασταν ξανα μαζι. Τοτε που φορουσε εκεινο το ηλιθιο κοκκινο καπελο.
Περπατατε στον δρομο αγκαλιασμενοι, ανακαλυπτετε ξανα ολα τα παλια μερη
που ζησατε μαζι. Ειναι σαν να μην εχει περασει ουτε μια μερα, και οσο κι
αν μεγαλωσε απο τοτε, στα ματια σου ειναι ακομα η πιτσιρικα που γνωρισες
τοτε.
Σου αγοραζει παγωτο. Θυμαται οτι σου αρεσει η φραουλα. Θυμαται οτι σου
αρεζε να σου σκουπιζει τη μυτη απο το παγωτο με ενα φιλι. Πετας στα
συννεφα. Περιμενες οτι θα συνεβαινε ποτε κατι τετοιο; Προσπαθεις να της
πιασεις κουβεντα για τοτε, να βρεις που εγινε το λαθος που σας χωρισε,
νομιζες, για παντα. Δε σ'αφηνει. "Δεν ειναι τωρα ωρα γι'αυτα", σου λεει.
"Θα εχουμε καιρο να τα πουμε". Βλεπεις ξανα εκεινη τη λαμψη στα ματια
της. Εκεινη που νομιζες πως ειχε χαθει. Και κατι αλλο. Δεν ξερεις τι
ειναι, αλλα νομιζεις οτι ειναι αγαπη.
Και οι νυχτες σας,
ειναι ακομα καλυτερες απο τις μερες σας.
Μεχρι τη στιγμη που πρεπει να φυγει. Δεν πειραζει ομως, δεν εχει
σημασια. Εισαι ευτυχισμενος. Θα ξαναρθει συντομα, και θα πας και εσυ. Η
αποσταση παντα σας δυσκολευε, εχεις συνηθισει ομως. Κι αν ηταν αυτο που
εφταιξε την πρωτη φορα; Δεν το σκεφτεσαι πια, εχεις αλλαξει και καποια
πραγματα δε σου φαινονται πια τοσο σημαντικα. Στην αναγκη, μετακομιζεις.
Αρκει να ειστε μαζι.
Και τοτε,
χανεται.
Το κινητο που σου εδωσε ειναι μονιμως εκτος λειτουργιας, μετα απο εκεινο
το τελευταιο βραδυ που σε πηρε τηλεφωνο για να σου πει οτι εφτασε και
ειναι καλα. Δεν ηρθε την επομενη εβδομαδα, οπως σου ειχε υποσχεθει. Ουτε
και το μεθεπομενη. Δεν απανταει στα απεγνωσμενα e-mail που στελνεις
προσπαθωντας να μαθεις εστω αν ζει, απλα αν ειναι καλα. Αν και νιωθεις
οτι τα διαβαζει. Εχει εξαφανιστει.
Κι εκεινο το friend request που επιτελους μετα απο τοσα χρονια βρηκες το
κουραγιο να της στειλεις στο facebook;
Αναπαντητο.
Δεν αντεχεις αλλο, θα σκασεις. Φοβασαι, εισαι τρομαγμενος, αλλα ειναι
εκεινη η φρικτη αγωνια που σου σκιζει τα σωθικα περισσοτερο απο καθε τι
αλλο. Κι αν επαθε κατι;
Πρεπει να πας,
να τη βρεις.
Οταν φτανεις, εχει πια μεσημεριασει. Δεν πηρες καν αποσκευες μαζι σου,
δεν τις χρειαζεσαι. Φτανει να τη βρεις. Το σπιτι ειναι ακομα εκει. Οπως
ακριβως το θυμασαι. Χτυπας το κουδουνι, την ωρα που η καρδια σου
κοντευει να σπασει.
Καμμια απαντηση.
Ξαναχτυπας.
Ανοιγει η πορτα και κοιταζεις ενα παιδι. Αγορακι, ειναι δεν ειναι πεντε
ετων. Δεν το γνωριζεις. Η μαλλον, σου φαινεται οτι το γνωριζεις. Σχεδον.
Αυτα τα ματια...
"Μαμα, ειναι ο κυριος σε κεινη τη φωτογραφια"
Παραμεριζει βιαστικα το παιδι. Κατι του λεει για το δωματιο του.
Στεκεται και κραταει την πορτα μισανοιχτη, κοιταζοντας σε.
Δεν εχεις τιποτα να πεις. Τη σιωπη τη σπαζει πρωτη εκεινη. "Δεν επρεπε
να ερθεις. Δεν επρεπε να μαθεις. Επρεπε να το ειχες καταλαβει. Τωρα
ξερεις οτι υπαρχουν πραγματα που δε σου εχω πει. Ισως ειναι καλυτερα ετσι".
"Νομιζα...", ψελλιζεις
"Ξερω τι νομιζες", σε διακοπτει. "Δε μπορουσα να σου πω αντιο. Δεν
αντεχα. Αλλα ηταν τελειο οσο κρατησε. Ηταν οπως τοτε. Αντιο".
Πλησιαζει για να σου δωσει ενα φιλι στο μαγουλο. "Πρεπει να φυγεις. Θα
γυρισει απο στιγμη σε στιγμη". Κοιταζεις πισω απο την πλατη της,
προσπαθωντας να συγκρατησεις τα δακρυα σου. Το παιδακι ειναι
μισοκρυμμενο πισω απο τον καναπε και κοιταζει.
Το κοιταζεις κι εσυ. "Πως τον λενε;"
"Δεν επρεπε να το ρωτησεις αυτο". Σπαει, και με μια γρηγορη κινηση
σπουπιζει ενα δακρυ στο μανικι της. Δεν κοιταζει εσενα πια, αλλα το πατωμα.
"Ξερεις
πως τον λενε".
(μπορειτε να σταματησετε να διαβαζετε εδω).
(σταματηστε λεμε)
(δεν εχει αλλο)
(δεν εχει αλλο ρε, λεμε!)
(ντε και καλα να το χαλασετε;)
(αντε, καλα...)
Εχει πια βραδιασει. Γυρισες με τα ποδια στο σταθμο. Νιωθεις κουρασμενος
και αδειος, πιο αδειος απο οτι ενιωσες ποτε στη ζωη σου. Δε θελεις
τιποτε πια, απλα και μονο να ερθει το τραινο για να σε παρει μακρια απο
δω. Καθεσαι και προσπαθεις να καταπιεις τον κομπο στο λαιμο σου, αλλα
δεν κατεβαινει. Κοιταζεις την κοπελα που καθεται απεναντι σου αλλα δεν
τη βλεπεις. Μεχρι τη στιγμη που σηκωνει το κεφαλι της, και κατι αποσπαει
την προσοχη σου.
Κλαιει. Και το κλαμα την κανει
ακομα πιο ομορφη.
Προσπαθεις να διωξεις αυτη τη σκεψη, αλλα δε μπορεις. Μενεις να
κοιταζεις το βλεμμα της για ενα δευτερολεπτο. Κοιταζει κι αυτη το δικο
σου, και για μια στιγμη νομιζεις οτι βλεπεις ενα ανεπαισθητο χαμογελο.
Νομιζεις οτι το εχεις ξαναδει. Νιωθεις αμηχανια και αποστρεφεις το βλεμμα.
"Ντεμπ".
Ξανασηκωνεις το βλεμα, ξαφνιασμενος. Ναι. Σε σενα μιλησε. Κοιταζεις
απορημενος. Οντως υπαρχει το ανεπαισθητο χαμογελο. Αλλα δεν το εχεις
ξαναδει.
"Γεια σου. Με λενε Ντεμπιαν. Αλλα εσυ μπορεις να με φωναζεις απλως Ντεμπ".