*+οο.* *ΜΑΚΡΑΝ το καλύτερο Mail της Λίστας. (από όσα μειλάκια έχω διαβάσει τον σύντομο καιρό που είμαι μελάκι)* *Φίλε υποκλίνομαι στο ταλέντο σου!!! Best of the Best. Top Of The Tops. Πες μας τι πίνεις και δε μας δίνεις και τέτοια.* *Respect.* * * *Μια ερώτηση μόνο: Άσε με να το προωθήσω σε καμμιά 2300 επαφές, Pleeeeeeeeeeeeeeeeeeeaseeeeeeeeee?? :) 8)* *Εσύ παιδί μου χαραμίζεσαι!* Το σενάριο ήταν πιο έξυπνο από όλη την υπόθεση του 6χρονου Lost. Πλάκα κάνουμε? Έπρεπε να σε έχει ανακαλύψει η Εταιρία και πρέπει να γυριστεί το Mail σου σε διαφήμιση για το Debian. Άκου κεί: *"Μπορείς να με φωνάζεις απλά Ντεμπ." **"Ξερεις **πως τον λενε".* ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ *Unπαίχταble.* *Εγώ μπορώ να σε φωνάζω απλά Θεό?? 8) ;-P* 2010/5/26 Christos Ricudis <ricudis [ at ] itc [ dot ] auth [ dot ] gr> > On 05/25/10 17:48, Dimitris Glezos wrote: > > > Με μεγάλη μου χαρά προωθώ την ανακοίνωση της διαθεσιμότητας του Fedora > 13. > > > > http://ftp.cc.uoc.gr/pub/fedora/linux/releases/13/ > > http://ftp.ntua.gr/pub/linux/fedora/linux/releases/13/ > > > > Γνωστοί στις κατά καιρούς συναντήσεις μας λένε "νιώθω ότι πρέπει να > > δώσω ξανά μια ευκαιρία στο Fedora, έχω πολύ καιρό να το δοκιμάσω". Το > > F13 είναι μια καλή στιγμή... Τσιμπάς το Live CD ή USB και το > > δοκιμάζεις. Το νιώθεις. Σ'αρέσει. Μια νέα σχέση γεννιέται... > > > > > ...και ειναι ακομα καλυτερη απο αυτο που θυμασαι τοτε, παλια, οταν > ησασταν ξανα μαζι. Τοτε που φορουσε εκεινο το ηλιθιο κοκκινο καπελο. > Περπατατε στον δρομο αγκαλιασμενοι, ανακαλυπτετε ξανα ολα τα παλια μερη > που ζησατε μαζι. Ειναι σαν να μην εχει περασει ουτε μια μερα, και οσο κι > αν μεγαλωσε απο τοτε, στα ματια σου ειναι ακομα η πιτσιρικα που γνωρισες > τοτε. > > Σου αγοραζει παγωτο. Θυμαται οτι σου αρεσει η φραουλα. Θυμαται οτι σου > αρεζε να σου σκουπιζει τη μυτη απο το παγωτο με ενα φιλι. Πετας στα > συννεφα. Περιμενες οτι θα συνεβαινε ποτε κατι τετοιο; Προσπαθεις να της > πιασεις κουβεντα για τοτε, να βρεις που εγινε το λαθος που σας χωρισε, > νομιζες, για παντα. Δε σ'αφηνει. "Δεν ειναι τωρα ωρα γι'αυτα", σου λεει. > "Θα εχουμε καιρο να τα πουμε". Βλεπεις ξανα εκεινη τη λαμψη στα ματια > της. Εκεινη που νομιζες πως ειχε χαθει. Και κατι αλλο. Δεν ξερεις τι > ειναι, αλλα νομιζεις οτι ειναι αγαπη. > > Και οι νυχτες σας, > > ειναι ακομα καλυτερες απο τις μερες σας. > > Μεχρι τη στιγμη που πρεπει να φυγει. Δεν πειραζει ομως, δεν εχει > σημασια. Εισαι ευτυχισμενος. Θα ξαναρθει συντομα, και θα πας και εσυ. Η > αποσταση παντα σας δυσκολευε, εχεις συνηθισει ομως. Κι αν ηταν αυτο που > εφταιξε την πρωτη φορα; Δεν το σκεφτεσαι πια, εχεις αλλαξει και καποια > πραγματα δε σου φαινονται πια τοσο σημαντικα. Στην αναγκη, μετακομιζεις. > Αρκει να ειστε μαζι. > > Και τοτε, > > χανεται. > > > Το κινητο που σου εδωσε ειναι μονιμως εκτος λειτουργιας, μετα απο εκεινο > το τελευταιο βραδυ που σε πηρε τηλεφωνο για να σου πει οτι εφτασε και > ειναι καλα. Δεν ηρθε την επομενη εβδομαδα, οπως σου ειχε υποσχεθει. Ουτε > και το μεθεπομενη. Δεν απανταει στα απεγνωσμενα e-mail που στελνεις > προσπαθωντας να μαθεις εστω αν ζει, απλα αν ειναι καλα. Αν και νιωθεις > οτι τα διαβαζει. Εχει εξαφανιστει. > > Κι εκεινο το friend request που επιτελους μετα απο τοσα χρονια βρηκες το > κουραγιο να της στειλεις στο facebook; > > Αναπαντητο. > > Δεν αντεχεις αλλο, θα σκασεις. Φοβασαι, εισαι τρομαγμενος, αλλα ειναι > εκεινη η φρικτη αγωνια που σου σκιζει τα σωθικα περισσοτερο απο καθε τι > αλλο. Κι αν επαθε κατι; > > Πρεπει να πας, > > να τη βρεις. > > Οταν φτανεις, εχει πια μεσημεριασει. Δεν πηρες καν αποσκευες μαζι σου, > δεν τις χρειαζεσαι. Φτανει να τη βρεις. Το σπιτι ειναι ακομα εκει. Οπως > ακριβως το θυμασαι. Χτυπας το κουδουνι, την ωρα που η καρδια σου > κοντευει να σπασει. > > Καμμια απαντηση. > > Ξαναχτυπας. > > Ανοιγει η πορτα και κοιταζεις ενα παιδι. Αγορακι, ειναι δεν ειναι πεντε > ετων. Δεν το γνωριζεις. Η μαλλον, σου φαινεται οτι το γνωριζεις. Σχεδον. > Αυτα τα ματια... > > "Μαμα, ειναι ο κυριος σε κεινη τη φωτογραφια" > > Παραμεριζει βιαστικα το παιδι. Κατι του λεει για το δωματιο του. > Στεκεται και κραταει την πορτα μισανοιχτη, κοιταζοντας σε. > > Δεν εχεις τιποτα να πεις. Τη σιωπη τη σπαζει πρωτη εκεινη. "Δεν επρεπε > να ερθεις. Δεν επρεπε να μαθεις. Επρεπε να το ειχες καταλαβει. Τωρα > ξερεις οτι υπαρχουν πραγματα που δε σου εχω πει. Ισως ειναι καλυτερα ετσι". > > "Νομιζα...", ψελλιζεις > > "Ξερω τι νομιζες", σε διακοπτει. "Δε μπορουσα να σου πω αντιο. Δεν > αντεχα. Αλλα ηταν τελειο οσο κρατησε. Ηταν οπως τοτε. Αντιο". > > Πλησιαζει για να σου δωσει ενα φιλι στο μαγουλο. "Πρεπει να φυγεις. Θα > γυρισει απο στιγμη σε στιγμη". Κοιταζεις πισω απο την πλατη της, > προσπαθωντας να συγκρατησεις τα δακρυα σου. Το παιδακι ειναι > μισοκρυμμενο πισω απο τον καναπε και κοιταζει. > > Το κοιταζεις κι εσυ. "Πως τον λενε;" > > "Δεν επρεπε να το ρωτησεις αυτο". Σπαει, και με μια γρηγορη κινηση > σπουπιζει ενα δακρυ στο μανικι της. Δεν κοιταζει εσενα πια, αλλα το πατωμα. > > "Ξερεις > > πως τον λενε". > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > (μπορειτε να σταματησετε να διαβαζετε εδω). > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > (σταματηστε λεμε) > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > (δεν εχει αλλο) > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > (δεν εχει αλλο ρε, λεμε!) > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > (ντε και καλα να το χαλασετε;) > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > (αντε, καλα...) > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > > Εχει πια βραδιασει. Γυρισες με τα ποδια στο σταθμο. Νιωθεις κουρασμενος > και αδειος, πιο αδειος απο οτι ενιωσες ποτε στη ζωη σου. Δε θελεις > τιποτε πια, απλα και μονο να ερθει το τραινο για να σε παρει μακρια απο > δω. Καθεσαι και προσπαθεις να καταπιεις τον κομπο στο λαιμο σου, αλλα > δεν κατεβαινει. Κοιταζεις την κοπελα που καθεται απεναντι σου αλλα δεν > τη βλεπεις. Μεχρι τη στιγμη που σηκωνει το κεφαλι της, και κατι αποσπαει > την προσοχη σου. > > Κλαιει. Και το κλαμα την κανει > > ακομα πιο ομορφη. > > Προσπαθεις να διωξεις αυτη τη σκεψη, αλλα δε μπορεις. Μενεις να > κοιταζεις το βλεμμα της για ενα δευτερολεπτο. Κοιταζει κι αυτη το δικο > σου, και για μια στιγμη νομιζεις οτι βλεπεις ενα ανεπαισθητο χαμογελο. > Νομιζεις οτι το εχεις ξαναδει. Νιωθεις αμηχανια και αποστρεφεις το βλεμμα. > > "Ντεμπ". > > Ξανασηκωνεις το βλεμα, ξαφνιασμενος. Ναι. Σε σενα μιλησε. Κοιταζεις > απορημενος. Οντως υπαρχει το ανεπαισθητο χαμογελο. Αλλα δεν το εχεις > ξαναδει. > > "Γεια σου. Με λενε Ντεμπιαν. Αλλα εσυ μπορεις να με φωναζεις απλως Ντεμπ". > _______________________________________________ > Open-source mailing list > Open-source [ at ] ellak [ dot ] gr > info: https://mailman2.grnet.gr/mailman/listinfo/open-source/ >